فیلم از طریق پنجره‌ی من، یه کار سینمایی نسبتا اروتیک اسپانیایی هست که مدت زیادی هم از انتشارش نمیگذره. این مطلب، به نقد قسمت اول این مجموعه فیلم اختصاص داره.
شخصیتای اصلی داستان، افراد دبیرستانی و نوجوون هستن که هنوز به بلوغ عاطفی نرسیدن و سعی دارن چیزای کلیشه‌ای که برای افرادی به این سن، بکر و جدید هست رو امتحان کنن.

این فیلم تونسته ۸۰ درصد رضایت مخاطبای گوگل رو به دست بیاره که رقم ارزشمندی به حساب میاد. توی سایت IMDb هم ۵.۵ از ۱۰ رو به دست آورده که با توجه به تعداد زیاد رای دهنده‌هاش، اونقدرا هم چیز بدی نیست و صرفا میشه گفت که از طرف منتقدا، چندان مورد استقبال قرار نگرفته.

از طریق پنجره‌ی من، مشخصا یه سری اتفاقات عجیب و غریب داره که مشخصا برای هایپ کردن مخاطب، به محتوای داستان اضافه شدن؛ اما ویژگی‌های بصری و دیالوگ و بازی‌ها، در سطح خوبیه و چهارچوبای جالبی رو به تصویر کشیده.

آرس در ابتدای فیلم، یه شخصیت به شدت پرخطر به نظر میرسه و نمی‌تونیم درک کنیم که این دختر و پسر، دقیقا چرا اطراف همدیگه میپلکن و کنجکاوی‌شون خیلی فریکی به نظر میاد.

راکل، دختر جذاب و بالغ‌تری به نظر میرسه اما کشش داستانی از اینجا نشات میگیره که ما مدام، چیزای بیشتری در مورد درونیات و جهانبینی این شخصیتا می‌فهمیم و به قولا، باطنشون چندان شبیه ظاهری نیست که از خودشون نشون میدن.

هشدار: ادامه‌ی این مطلب می‌تونه محتوای داستان رو لو بده.

آرس در نهایت مورد تحسین بیننده قرار میگیره چون امن بودن خودشو ثابت میکنه. اون توی محیطی رشد کرده که کسی برای تعهد و عشق، ارزشی قائل نیست و آدما بازیچه‌ی همدیگه قرار میگیرن؛ همین موضوع هم باعث شده تا این پسر، اعتماد خودشو نسبت به عشق، از دست بده. تمام رفتارای رد فلگ و به ظاهر سایکوی آرس، بعد از اعترافی که میکنه و تلاشی که برای بودن در کنار معشوقش انجام میده، توجیه میشه و می‌فهمیم که اون به لحاظ فکری و اخلاقی، یه سر و گردن بالاتر از اطرافیان خودش هست و نمیذاره که منافع قبیله، باعث بشه که کیفیت تجربه‌اش از زندگی، تحت تاثیر منفی قرار بگیره.

روابط تاثیر پذیرفته از خودخواهی، هوس و جاه‌طلبی که به خاطر رسیدن به پول و کاسب کاری هست، توی فیلم و سریالای اسپانیایی، به شکل خیلی خوبی به تصویر کشیده میشن. کشور اسپانیا هنوز هم تحت تاثیر حکومت پادشاهی هست و نوعی امپریالیسم رو تجربه میکنه. شما می‌تونید تاثیر پول و ثروت خونوادگی و میراث رو توی سریالی مثل الیت، فیلم اشتباه من و بعضی کارای درام اسپانیایی، به وضوح مشاهده کنید؛ هر چند این موضوع، توی کارایی که ژانر اصلیشون درام نیست هم قابل لمسه؛ به طور مثال، سریال معروف مانی هیست.

یکی از موضوعاتی که نگرش افراد توی این فیلمو هم خیلی تحت تاثیر قرار داده همین موضوع به قولا اولد مانیه و حتی راکل که سعی میکنه دختر قوی و روشنفکری باشه رو تحت تاثیر قرار داده. به سختی میشه اونو بابت همچین موضوعی سرزنش کرد و گفت که چرا باید اینقدر به خودش و خونواده‌اش بابت فقری که دارن تجربه میکنن حس بدی داشته باشه؟ جوابش واضه است، چون اون داره توی همچین جامعه‌ای زندگی میکنه. آرس یه استثنا به حساب میاد و راکل واقعا می‌تونست انتظار داشته باشه که طرف مقابلش، اونو بابت فقر خونوادگی، مورد قضاوت قرار بده.

این موضوعیه که ما توی جامعه‌ی خودمون هم کمابیش باهاش طرفیم، هرچند به پررنگی اونچه که توی کارای اسپانیایی به تصویر کشیده میشه نیست. به علاوه زیاد هم پیش میاد که ارتباط عاشقانه‌ی افراد ثروتمند و فقیر رو ببینیم و با وجود فاصله‌ی طبقاتی زیاد، عرف جمعیمون تحسین کننده‌ی اولد مانی نیست. یعنی خیلیا دوست دارن یه ثروت هنگفت خونوادگی داشته باشن ولی کسیو هم بابت اینکه تونسته خوشبختی رو به ارث ببره هم حداقل آشکارا تحسین نمی‌کنیم.

در پایان بخش اول این مجموعه فیلم، آرس تبدیل به شخصیت کنجکاو کننده‌تری میشه چون به بیننده ثابت میشه که چقدر توی رابطه‌اش جدی و مسئولیت‌پذیره و حتی یه سر و گردن از راکل بهتره. راکل هرچند که رفتار و محبت زیادی داره ولی خیلی جاها مشخصا احساسات یوشی رو نادیده میگیره. یوشی از اول هم علنا میگه که چقدر دوستش داره؛ ولی در نظر راکل، یوشی تبدیل میشه به یه دوست معمولی که باید به درد و دلاش گوش بده و رفیق تنهاییش بشه. حمل کردن همچین باری برای یوشی سخته چون اصلا هم راکل رو دوست معمولی خودش نمیدونه و تا اواخر فیلم هم امید داره که بتونه دوست پسر راکل بشه.

جمع‌بندی
این فیلم واقعا چه تاثیری رو می‌تونه روی ذهن مخاطبش بذاره؟
سینما یه فضای خوب برای به تصویر کشیدن واقعیت جامعه و حتی تخیلات ذهنی ما هست. هیچ فیلم رمانتیکی رو به خاطر تصویر غیر واقعیش از جامعه مورد انتقاد منفی قرار نمیدم و به نظرم این حق فیلم سازاست که حتی اگه دوست دارن، یه داستان عاشقانه‌ی تخیلی و بسیار غیر ممکن رو به تصویر بکشن. این فیلم، چه تصویر واقع‌گرا و قابل‌باوری باشه، چه یه عاشقانه‌ی تخیلی و غیر ممکن، در ستایش تعهد و عشقه و به این موضوع ارزش میده.

هیچ تاثیر ذهنی بد و مخرب درشت و دندون‌گیری رو بعد از دیدن قسمت اول این مجموعه فیلم احساس نمیکنم و از اینکه یه هنرمند اومده و روی موضوع خیانت و وفاداری دست گذاشته خیلی خوشم اومد. این فیلم، تاثیر روانی مخرب خیانت و به مسخره گرفتن عشق رو به تصویر کشیده و بازی خولیو پنیا فرناندس در نقش آرس، به خوبی تونسته رنج روانی یه فرد که نسبت به انسانیت بدبین شده رو نشون بده.