جوجوتسو کایسن یکی از موفق ترین انیمه های سریالی در ژانر اکشن و ماوراطبیعی به حساب میاد که تقریبا میتونه با هر رده ی سنی ای ارتباط بگیره. بیش از خوده داستان، تصویرگری و جلوه های بصری این انیمه برام جذاب واقع شد اما هدف از این مطلب، بررسی محتوای داستان جوجوتسو تا پایان فصل دومه.

توی مطلبی که برای معرفی و بررسی فصل اول این انیمه منتشر شد، به این موضوع اشاره شد که نحوه ی طراحی فلسفه و جهانبینی شخصیت ها در این انیمه و کارای مشابه انیمه ای، از جمله نقاط مثبت سناریوهای آسیای شرقی به حساب میاد. این انیمه درمورد نبرد بین خیر و شر صحبت میکنه و با شخصیت های چند لایه و قوانین تعیین شده در یک دنیای فانتزی، مخاطبا رو به خودش جذب کرده. از جمله چالش های جالبی که در این انیمه پیش میاد، تردید هایی مرتبط با پیچیدگی مرز بین خیر و شر هست. در اینجا نه فقط شخصیت های قهرمان بلکه فلسفه ی فکری شخصیت های ضد قهرمان هم با ظرافت کم نظیری به تصویر کشیده شده.

همچنین توی مطلب مربوط به فصل اول درمورد شخصیت هایی مثل هانامی صحبت شد که با دیدگاه های ضد انسانی خودشون، عملا نقد هایی رو در مورد نحوه ی تعامل بشر و محیط مطرح میکنن که به نوبه ی خودش به عمیق تر شدن داستان کمک کرده.

فصل دوم، تمرکز بیشتری روی پیشینه ی بعضی از شخصیت های کلیدی مثل گوژو ستورو و رابطه اش با گتو سوگورو وجود داره و این فصل قراره مخاطب رو با گذشته ی این دو نفر و نحوه ی تاثیر این پیش زمینه بر وقابع فعلی، آشنا کنه.
ماجراهای اصلی فصل دوم، بیش از پیش به نبردهای نفسگیر و پیچیده تر شدن روابط شخصیت ها گره خورده و تیم جادوگرا باید با چالش های جدید و تهدیدات به مراتب قدرتمند تری رو به رو بشن که به طور مداوم، مهارت ها و میزان اتحادشون رو مورد آزمایش قرار میده. همچنین این فصل، به تدریج رازهایی درمورد قوانین دنیای جوجوتسو و اهداف شخصیت های شرور، آشکار میکنه.
گرافیک این فصل، به شکل ملموسی بهتر از فصل اوله و استانداردهای رعایت شده در فصل اول رو ارتقا داده و از جمله انیمه هایی هست که حتی اگر به لحاظ داستانی جذبش نشید، خطوط و پالت رنگ حرفه اش قراره توی ذهنتون باقی بمونه.

هشدار: ادامه ی این مطلب میتونه داستان فصل دو رو لو بده.

یه وسواسی که در حین نوشتن نقد بهش دچار شدم اینه که زیاد سراغ تعریف کردن داستان اصلی نرم چون زیاد دیدم که برخی به طعنه، پای بعضی از نقد ها مینویسن که این نقد بود یا خلاقه ی فیلم؛ اما درمورد فصل دوم این سریال، با توجه به جزئیات زیادی که داره، مجبورم که بخشایی از داستان رو محض یادآوری بنویسم و امیدوارم این حس بهتون دست نده که به جای خوندن یه نقد محتوایی، در حال خوندن خلاصه ی داستان هستید.
مرور گذشته ی جادوگرها، از سال 2006 شروع میشه. جادوگر سال دومی به اسم یوتاهیمه ایوری و جادوگر سال اولی به نام می می، یه خونه ی نفرین شده رو بررسی میکنن. توی همین بخش، نوع طراحی پرسپکتیو و متحرک سازی بسیار ظریف انیمه، اول از همه جلب توجه میکنه و در پایان، ایده ای که برای غربال داستان به کار گرفته، به اندازه ای پیچیدگی و جذابیت داره که بیننده رو برای دیدن ادامه ی فصل، ترغیب کنه.
وقتی که هر دو نفر، گرفتار میشن، دانش آموزای سال دومی یعنی ساتورو گوجو و سوگورو گتو و شکو اییئری با حالت بسیار خودنمایانه و غرور آمیزی ظاهر میشن تا بچه ها رو نجات بدن. حتی بعدا که به خاطر بی احتیاطی شون توبیخ میشن هم میشه حس کرد که حس پشیمونی و شرمندگی خاصی ندارن و توی دوره ی اوج خودشون به لحاظ روانی به سر میبرن.

اونا میدونن که قدرتمندن و بهترین مهارت ها رو یاد گرفتن و حتی با وجود سهل انگاری هم میتونن از پس ماموریت های خودشون بر بیان.
گوجو و گتو درمورد رابطه ی بین جادوگرها و افراد غیر جادوگر، یه صحبت صمیمانه و معمولی دارن اما دقیقا همین موضوعه که بعد ها، باعث تحول سرنوشت و جدا شدن مسیر این دو نفر میشه.
ماموریت بعدی این دو نفر، بهشون ابلاغ میشه که ممکنه تا انتها هم برخی از جوانبش برای بیننده روشن نشه. قضیه اینه که استاد تن گن، درگیر یه نفرین هست و هر 500 سال یه بار، لازمه کاری برای مهار کردن عوارض نفرین انجام بشه تا استاد تن گن بتونه جاودانه بشه و به سمت فرا انسان شدن پیش بره.
برای این کار، اون با فردی که اصطلاحا ظرف پلاسمای ستاره ای هست ادغام میشه تا بتونه بدن خودش رو مجددا راه اندازی کنه.

گوجو و گتو برای محافظت از ظرف فعلی استاد، رییکو آمانایی 14 ساله استخدام میشن. این بچه، از طرف دو گروه متفاوت، مورد تهدید قرار داره. یکی فرقه ی کاربر نفرین Q و گروه مذهبی انجام ظرف زمان، که تن گن رو پرستش میکنن و باور دارن که ادغامش باعث آلودگی خلوصش میشه. وقتی که پسرا به محل رییکو میرسن، توسط اعضای گروه Q مورد حمله قرار میگیرن.
از جایی دیگه، TVA که سازوکاری فاقد قدرت های جادویی به حساب میاد، فرد جادوگری به اسم توجی زنین رو استخدام میکنه تا رییکو رو بکشه.
هرچقدر هم که داستان سعی میکنه خودشو دچار پیچیدگی کنه یا مسائل دراماتیک رو قاطی داستان ماورائیش کنه باز هم نمیشه منکر شد که استاد تن گن، داره نوعی انگیزه ی بیمارگونه رو دنبال میکنه و نیرویی که برای تبدیل شدن به یک موجود پیشرفته به کار گرفته، شبیه به نوعی جادوی سیاهه.

با این وجود، تن گن و یاران وفادارش، در طرف مثبت داستان هستن و تا پایان هم قصد دارن با شرارت، مبارزه کنن. پلن داستان همینه و به این شکل، مرز بین خیر و شر رو روشن کرده.
اینکه توی یه داستان تخیلی، یه شخصیت سعی کنه که از محدودیت های انسانی فراتر بره و به طول عمر بیشتری دسترسی پیدا کنه، به خودی خود تصویر شرورانه ای نیست. ما آدم ها میتونیم به کمک پیشرفت دادن علم، فرصت بیشتری برای زندگی پیدا کنیم و از این فرصت هم بهره ببریم که کارهای مثبت زیادی انجام بدیم ولی اینکه از چه طریقی سراغ این قبیل کارها میریم هم مهمه و روشی که در این انیمه به کار گرفته میشه، چندان هم بهنجار و اخلاقی به نظر نمیرسه. هرچند که ظرف پلاسمای ستاره ای، از موقعیتی که درونش قرار گرفته راضیه و خیلی هم عاشق و دلداده به نظر میرسه اما مثل اینه که ازدواج با فرد زیر سن قانونی رو با این حرف که طرف از این ازدواج راضی هست توجیه کنید.

کاری که تن گن برای حفظ بقای خودش انجام میده بسیار غیر اخلاقی و شرورانه است و میشه دید که گوجو و گتو با وجود صحبت کردن درمورد بسیاری از مفاهیم فلسفی، اصلا درمورد این موضوع به شک نمیوفتن و صرفا ترجیح میدن کاری که برای به سرانجام رسوندنش استخدام شدن رو به اتمام برسونن.

جمع بندی
با توجه به طولانی شدن این مطلب، بررسی قسمت های بعدی فصل دوم به مطلب دیگه ای موکول میشه. این نقد های منفی، لزوما به این معنی نیست که بهتره این انیمه رو نبینید. نگاه انتقادی، میتونه مثل یک سیستم دفاعی عمل کنه و تاثیرپذیری منفی از یک محتوا رو به شدت پایین بیاره. ما نمی تونیم با اطمینان، درمورد سالم بودن محتوایی که هر روز دریافت میکنیم به قضاوت روشنی برسیم و بعد به سراغ دیدن یه انیمه یا فیلم بریم اما میتونیم با یه نگاه انتقادی، هر چیزی که دوست داریم رو تماشا کنیم و در عین حال، ازش تاثیر منفی خاصی هم نگیریم. بماند که این انیمه، از کیفیت ساخت خیلی خوبی برخورداره و می تونه به عنوان یه اثر سرگرم کننده با محتوای چالشی، برای شما جذاب واقع بشه.