اخیرا خبری منتشر شده درمورد تهدید ترامپ به افزایش 100 درصدی تعرفه ی فیلم هایی که خارج از آمریکا ساخته شدن که طبق معمول، بازخوردهای منفی زیادی داشته.

بعضیا عقیده دارن که ترامپ با اغراق، قربانی سازی و زبان کودکانه، سیاست های اقتصادی خودش رو توجیه کرده و تشبیه "دزدیدن یه آبنبات از یه بچه" درنظرشون نه تنها ساده انگارانه است بلکه این حرف رو تلاشی میدونن برای تهدید جلوه دادن صنعت فیلمسازی جهان برای آمریکا، و عقیده دارن که واقعیت چیز دیگه ای هست.
اگر این تعدید تعرفه ها عملی بشه، میتونه تاثیرات جدی ای روی پلتفرم هایی مثل نتفلیکس، دیزنی و حتی مارول داشته باشه چون خیلی از پروژه هاشون در خارج از آمریکا فیلمبرداری میشن و یا با تیم های بین المللی ساخته میشن.
به شخصه با این حرفا چندان موافق نیستم و اتفاقا به نظرم ترامپ خیلی دیر واکنش نشون داده و حتی جرات نکرده مستقیما بگه مشکلش با بریتانیاست.
بریتانیا بخصوص در دهه های اخیر، با تولید فیلم هایی مثل جیمز باند و هری پاتر، و حتی مشارکت در پروژه های مارول، سهم بزرگی در بازار جهانی داشته و خیلی از این تولیدات، با بودجه ی آمریکایی اما در خاک بریتانیا ساخته شدن. این یعنی آمریکا، در ظاهر سرمایه گذار اما در عمل، داره بخشی از صنعتش رو به کشورهای دیگه ای واگذار میکنه و شاید همین چیزی هست که ترامپ نسبت بهش واکنش نشون داده.
قضیه ی مزیت های نسبتا جدیدی که بریتانیا به فیلم سازا میده رو نباید نادیده گرفت. بریتانیا عملا در رقابت با هالیوود هست و دوست داره سود جهانی صنعت سینما رو برای خودش داشته باشه.
خیلی از پروژه های آمریکایی، مثل فیلم های مارول یا سریال های نتفلیکس، در بریتانیا فیلمبرداری میشن چون هم هزینه ها کمتره و هم حمایت ها بیشتر هستن. بریتانیا با هوشمندی، سهم خودش از سود جهانی سینما رو گسترش داده و آمریکا حالا داره با تاخیر، واکنش نشون میده.